Metapatroon > stelseltaal > samenhang van verschillen
Zodra variëteit maar beter zelfs als regel aangenomen moet zijn, vervalt netzo praktisch het onderscheid tussen wat algemeen, respectievelijk steeds specifiek geldig is. Metapatroon verklaart àlles specifiek. Zo raakt de vraag naar samenhang geradicaliseerd.
Bijna iedereen denk nog dat het met integratie enzovoort erom gaat verschillen tot éénheid te brengen. Zo wordt integratie vaak gereduceerd tot absolute standaardisatie, uniformiteit. Maar precies omgekeerd schept stelselmatige eenheid verband tussen reële verschillen.
Op deze manier kan metapatroon in eerste aanleg helpen bij analyse. Vervolgens kan metapatroon ontwerp faciliteren van wat ‘kennelijk’ moet functioneren als meerduidigheid van betekenissen in samenhang.
in: Yupta verkend met Metapatroon
[E]rkenning van diversiteit [is] niet genoeg. Tussen de gedifferentieerde begrippen/betekenissen moet zonodig tevens samenhang aangegeven zijn. Dat is de crux van het informatiestelsel! In die mogelijkheid moet de gestandaardiseerde beschrijvingsmethode dus principieel voorzien (wat inhoudt dat vanaf de ontologie dergelijk verband moet zijn verondersteld).
in: Semantiek, interoperabiliteit en infrastructuur
De wezenlijke uitbreiding door Metapatroon betreft meervoudigheid van tegelijk onderling éénduidig samenhangende contextuele verbijzonderingen, elk nogeens èxtra naar tijd(verschillen) verbijzonderd, in één informatiemodel.
Underlying Metapattern's potential for integrated information systems is a paradox. By recognizing real differences, and giving them first priority, eventual cohesion is strongly promoted. The strength of Metapattern lies in its high uniformity to support pluriformity.
in: The pattern of metapattern: ontological formalization of context and time for open interconnection
Het idee is […] om harmoniseren niet als uniformeren te ondernemen, maar juist als onderzoek naar redelijkheid van verschillen (die daarvoor tevens moeten samenhangen).
Variëteit vergt harmonisatie, wat neerkomt op het vestigen van samenhang tussen de reële verschillen.
in: Modellering gerelateerdebegrip
Zelfs tegenovergestelde betekenissen moeten in één en hetzelfde informatiestelsel (kunnen) passen.
[R]elationships provide the most important elements in typing.
in: Metapattern as context orientation: meeting Odell's challenge of object orientation
Relationships between objects in any information set should, at a more basic level, also be counted as information objects. This opens the opportunity to position them in a relevant context which is, in turn, oriented toward relational typing.
in: The pattern of metapattern: ontological formalization of context and time for open interconnection
Aan Metapatroon is ànders, dat het toestaat om grenzeloos
betekenisverschillen tegelijk met hun samenhang eenduidig te ordenen.
De ruimste schaal blijft open.
Het ordeningsbeginsel luidt: verbijzondering volgens context (en
tijd). Dat gebeurt voor context zonodig herhaald. Daarbij gelden
enerzijds context, anderzijds verbijzondering relatief. Relaties tussen
contextuele identiteiten borgen samenhang.
in: Korte boodschap over semantische interoperabiliteit
Dankzij het open mechanisme voor contextuele verbijzondering biedt […] Metapatroon […] een platform voor integratie.
Het effect van realistische omgang met onverenigbaarheid is dat zulke verschillen weer de ‘basis’ vormen voor relaties, enzovoort. Dan blijken allerlei betekenissen pas als zo’n relatie met precisie eenduidig te positioneren.
in: Taakoriëntatie: basisregistraties in de praktijk
Een situationele objectgedraging is als atoom niet langer een absoluut geldig verschil met andere objectgedragingen, maar tevens door samenhang ermee gekenmerkt.
Of course, some mechanism for relating between one object’s different contextual specifications must be provided. Metapattern’s invention is to only share the object’s identification between relevant contexts. It is, mathematically speaking, the necessary and sufficient condition for structure.
in: How so-called core components are missing the point
Metapatroon [keert] objecten als het ware binnenstebuiten […].
Wie logisch atomisme als wereldbeeld handhaaft, blijft die praktische
òmkering principieel ontgaan inclusief noodzakelijke detaillering in
twee richtingen.
Wat je hoogstens vaststelt is, dat de verzameling eigenschappen (lees
ook: attributen) van een object volgens objectgerichtheid volgens
Metapatroon verdeeld raakt over relevante contexten met een lege
identiteitstelling als borg voor samenhang.
Being aware of what the context-oriented approach tries to accomplish is helpful. Its goal is the simultaneous treatment of differentiation and integration. An object is split according to contexts but, at the same time, the overall object continues to exist comprehensively. A balanced demarcation into an overall object is achieved when behaviors can be both meaningfully differentiated (through contexts) and meaningfully integrated (through the joint nil identity).
in: The pattern of metapattern: ontological formalization of context and time for open interconnection
In reële variëteit veranderen betekenissen voortdurend. De ene raakt
in onbruik, een andere ontstaat juist nieuw. Daarin komt
maatschappelijke dynamiek tot uitdrukking.
De angst dat ruimte voor dynamiek tot wildgroei leidt, is vals.
Dankzij open ruimte groeit samenhang van betekenissen méé. Dat is
optimaal.
Wie betekenissen beheersbaar wil houden, moet ze de ruimte geven. Dat
lijkt paradoxaal, maar de crux zit ‘m in de samenhang die pas
dankzij zulke ruimte productief blijft.
Het gaat om samenhang tussen verschillen. Dat is natuurlijk pas een
begrijpelijk beeld volgens de aanname dat informatie inherent
contextueel verbijzonderd is.
Volgens Metapatroon kan gedrag zodanig veranderen, dat het niet langer ‘past’ in ene situatie, maar dat het object daarvoor in een andere situatie ‘hoort.’
Wezenlijk stelselmatig voordeel valt uiteraard pas te behalen zodra in ruimste zin infrastructurele oriëntatie wordt gevolgd. De methode van stelselmatige betekenisordening borgt dat kleine veranderingen tòch samenhangend zijn.
in: Civiele informatiekunde vergelijkenderwijs
Door veranderde omstandigheden kunnen betekenisgaten en/of -duplicaten ontstaan en dat vergt dus onderhoud voor herstel van optimale betekenisordening.
Another mathematically inspired idea is to apply contextual differentiation to the object’s identification, too. The result is universality of method. The identification itself resides in a nil context. It is a boundary concept, just as zero has been included in the set of numbers.
in: How so-called core components are missing the point
De draaileegte is voorwaarde voor situationele vullingen.
Even […] a nil identity, for the sake of uniform treatment, […] is fitted with a context, too. That is the nil context. So, nothing is context-independent!
in: How so-called core components are missing the point
[Het is] betekenisloos in de zin dat er juist op dat verenigingspùnt voor contextuele verbijzonderingen (meervoud!) geen suggestie bestaat van correspondentie van die — volgens Metapatroon — nulidentiteit en iets in de werkelijkheid dat erdoor dus afgebeeld is. Vergelijkbaar geldt m.i. nul als, zeg maar, kunstgetal ofwel kunstgreep tot getal. Die ene kunstgreep borgt verband tussen verschillen.
The contextual object immediately is the object … in that context. A nil identity provides for connection between contexts, fundamentally combating redundancy, thereby optimizing reuse.
in: How so-called core components are missing the point
Metapatroon draait het principieel òm. Elk
verschil heeft apàrt bestaansrecht. Dat telt per definitie in een
dienovereenkomstige context. Naar behoefte kunnen verschillende …
verschillen een nader verband vormen. Dat lukt met verwijzingen op
basis van (een) nulidentiteit. Daardoor kan de beschrijving van
objectgedrag tùssen verschillende contexten zelfs ogenschijnlijk
tegenstrijdig zijn. Nota bene, ogenschijnlijk, want de specifieke
context ‘zorgt’ ervoor wat gèldt.
Even tussendoor, wat context betekent is op zijn beurt natuurlijk ook
weer contextueel bepaald. Hier bedoel ik context dus in de betekenis
volgens Metapatroon.
Volgens Metapatroon is de nulidentiteit zònder enige betekenispretentie; gedragsverbijzondering gebeurt uniek pèr context.
The context is the type. I would say that's what it boils down to. Then, the contextualized/partial identities are held together by the object's nil identity.
in: Notes on Metapattern, part 1
It is also intriguingly powerful that a particular node can, in the course of time, change its relationship to a nil identity.
in: The pattern of metapattern: ontological formalization of context and time for open interconnection
Uit onverenigbaarheid volgt ònomstotelijk dat stelselmatige informatiemodellering een methode vergt die bijbehorende méérwaardigheid tot uitdrukking helpt brengen in, precies, één informatiemodel. Vanwege dat ene model is dergelijke complexiteit in de zin van meerwaardigheid echter niet uitsluitend een kwestie van reële verschillen, maar netzo reëel tevens van karakteristieke samenhang ertussen.
Volgens het atomaire wereldbeeld raak je praktisch in de knoop met grootschalige meervoudigheid, zeker als die ook nogeens onvermijdelijk veranderlijk is. Metapatroon is het resultaat van het doorhakken van die gordiaanse knoop. Daardoor verkrijg je een kwalitatief ànder standpunt/perspectief, te weten met samenhang als vertrekpunt.
Met contextuele verbijzondering lukt het inderdaad om eenduidig samenhang tussen […] betekenissen te bereiken. Zij blijken […] een karakteristieke positie in te nemen in een ruimer netwerk, waarin betekenissen elkaar constitueren.
in: Modellering werkgeversbegrip
The essence of Metapattern lies in pursuing relevant differences.
Please note that the benefit not only comes from recognizing added
information value, which of course is a difference by definition. As
realistic differences are respected, there’s usually no problem
left to benefit from similarities, too. That’s really what the
infrastructural turn in information management eventually accomplishes.
[…]
Metapattern turns the concept of identity inside out. Identity is
constituted by coordinated differences. For each context, an
object’s intext is … different.
Op de schaal van stelselmatige betekenisordening is èlke betekenis contextueel expliciet bepaald. Een betekenis bestáát principieel in haar specifieke lokaliteit, die echter altijd door relaties met àndere lokaliteiten gevestigd is.
in: Civiele informatiekunde vergelijkenderwijs
Dankzij contextuele verbijzondering ontstaat overzicht over reële afhankelijkheid. Dat helpt. Anders blijven allerlei veronderstellingen (te) impliciet.
De uniforme methode voor pluriformiteit borgt samenhang in stelselmatige betekenisordening.
in: Semantiek, interoperabiliteit en infrastructuur
Door èlke relevante betekenis als het ware te markeren met de zgn nodige en voldoende contextuele verbijzondering waarvoor zij (slechts) geldt, kunnen ze allemaal eenduidig in ruimere samenhang opgenomen zijn. Precies op die manier is er praktisch een stelselmatige plaats voor elke dienst, met elke dienst inderdaad reuze praktisch op zijn stelselmatige plaats.
in: Informatiediensten in relativiteitsperspectief
Another interesting Metapattern feature is that no inverse relationships—which traditionally point out the need for a navigational path—appear. They are indicated explicitly, with complete precision and in a positive way. This happens where (partial) identities of an overall object are specified in various contexts.
in: Metapattern as context orientation: meeting Odell's challenge of object orientation
Naarmate basisbegrippen algemener zijn, verkrijgt een informatiestelsel ruimer bereik. Want er passen daardoor navenant méér afleidingen, respectievelijk verschijningsvormen inclusief hun eventuele onderlinge verband.
Metapatroon voegt niets toe, zolang betekenis enkelvoudig geldt. Die voorwaarde blijkt echter gauw illusoir.
in: Semantiek, interoperabiliteit en infrastructuur
Metapatroon bagatelliseert geenszins bestuurlijke en procesmatige vraagstukken. Sterker nog, de realiteit van óók bestuurlijke, procesmatige, noem-maar-op variëteit kan dankzij Metapatroon tot overzichtelijke, nota bene zonodig veranderlijke betekenisordening komen.
in: Semantiek, interoperabiliteit en infrastructuur
De stelselmatige paradox luidt dat ruimte voor reële verschillen de behoefte ervoor doet slinken.
in: Stelselmatige semantiek door Gemeenschappelijke Basisadministratie Persoonsgegevens (GBA)
In stelselmatige betekenisordening volgens Metapatroon gelden gedragingen door verschillende verschijningsvormen principieel als disjunct. Zo werkt die formele modelleermethode nu eenmaal en anders niet! Met andere woorden, overlapping van gedrag in verschillende situaties is nihil.
De samenhang tussen reële verschillen vergt wat kleinschalig gezien op een omweg lijkt, maar grootschalig de enige oplossing biedt.
in: Taakoriëntatie: basisregistraties in de praktijk
De methode van contextuele verbijzondering is ervoor bedoeld om consequent samenhangende betekenissen te vestigen. Dat is een noodzakelijke voorwaarde voor informatieverkeer door verschillende deelnemers met dienovereenkomstig verschillende bijdragen. De crux van semantische interoperabiliteit zijn samenhangende betekenisverschillen.
in: Modellering werkgeversbegrip
Het is voor productieve samenwerking […], formeel uitgedrukt, nodig en voldoende dat samenhang gevestigd is tùssen eventueel verschillende betekenissen.
in: Modellering werkgeversbegrip
Optimale overeenkomst via reële verschillen: Beschouw betekenisverschillen niet als ongewenst, maar erken ze gewoon. Met methodische aanpak volgens contextuele verbijzondering zijn verschillen tegelijk met hun samenhang beheersbaar. Erkenning van wederzijdse verschillen schept ruimte voor eventueel overeenkomstige informatie (zoals blijkt uit dezelfde context). Overdrachtelijk: zodra het kind een afwijkende context heeft, kunnen we eindelijk het badwater gemikt weggooien.
in: Korte boodschap over semantische interoperabiliteit
Toespitsing op het individu is een noodzakelijke voorwaarde voor samenhang.
in: Aantekeningen over identiteitsbeheer
[O]ndanks zulke, zeg maar, andersheid bestaat ook gelijkheid. De modelleertruc vergt dat zelfs die gelijkheid opgevat wordt als één andersheid; dat lukt door er een aparte situatie voor te verzinnen[.]
in: Aantekeningen over informatiemodellering met Metapatroon
[D]ifferentiatie is natuurlijk vaak uiterst functioneel; het gaat erom precies te weten welke verschillen vooral behouden moeten blijven, respectievelijk wat voortaan gelijkgeschakeld kan zijn.
De crux van Metapatroon is […] de bundeling van reële, werkzame differentiatie.
Why do attempts at integration consistently fail? Metapattern is
unique in that it establishes consistency at the semantic level
regardless of scale.
It may sound as a contradiction, but contextual/temporal variety
control is an absolutely necessary condition for integration. In short,
realistic integration builds upon requisite variety.
in: On metapattern and other themes in information management
[S]tandaardisatie op het semantische vlak [is] principieel ànders […] dan absolute uniformiteit van betekeniswáárde. Het, zeg maar, object van standaardisatie is daarentegen de methode die toestaat verschillen tussen betekeniswaarden, meervoud dus, desondanks te laten samenhangen. Dergelijke verschillen zijn onherroepelijk aan de orde — van informatieverkeer — op zgn stelselschaal.
[H]oe valt redundantie te bepalen? Het klinkt wellicht ingewikkeld, maar methodisch vergt dat een algemenere benadering waarbinnen dan weer de informatie zoals die thans in gescheiden informatiesystemen bestaat, in samenhang kan verschijnen. Waar die concrete samenhang het karakter van overlapping heeft, is er dus sprake van redundantie.
Karakteristiek voor atomaire diensten is, dat hun samenhang pas op
basis van hun wezenlijke apartheid geadresseerd wordt. Zeg maar,
achteraf. Dat gaat dus mis.
Daarentegen vormt juist de samenhang waarin hij functioneert al vooraf
de crux voor de, het woord zegt het al, structureel gedimensioneerde
dienst. Wat ogenschijnlijk één en dezelfde dienst is, functioneert
aldus aangepast aan de samenhang in kwestie. Qua daadwerkelijk
functioneren, kortom gedrag, zijn er daarom netzoveel van die
structurele diensten als er verschillende samenhangen (lees ook:
contexten) relevant zijn.
Rara, hoe houd je structurele diensten uit elkaar? Dat lukt door
toevoeging van contextuele verbijzondering.
Doe dat ajb meteen structureel, beweer ik: precoördinatie. Ofwel, houd grondig rekening met (verwachte) samenhang. Dat is vergelijkbaar met het verschil tussen gestandaardiseerde bakstenen en zomaar een lading stenen uit een rivierbedding. Met bakstenen metsel je vlotter een muurtje (als je tenminste zo’n muurtje wenst).
Strikt lineair beschouwd vormen pre- en postcoördinatie elkaars tegenstelling. Stelselmatig volgens consequente contextuele verbijzondering wordt die oppositie echter opgeheven! Sterker nog, […] de extra pùntige precisie dankzij precoördinatie biedt extra mogelijkheden voor ordelijke verzamelingen volgens postcoördinatie.
Volgens contextuele verbijzondering zou [rechtsvergelijking] allemaal op het ene modelniveau kunnen. Daardoor kunnen nota bene voorheen apart veronderstelde domeinen (rechtsstelsels?) in elkaar overvloeiend, als elkaar constituerend gelden.
Allemaal dezèlfde relaties tussen vele verschillende begrippen worden vervangen door enkele verschillende relaties tussen enkele verschillende begrippen met aldus zelfs oneindig méér variëteitmogelijkheden voor wat telt als regels. Vergelijk het met 101 elementen. Als je die verdeeld met aan de ene kant 100 elementen en aan de andere kant 1 element, resulteert vermenigvuldiging in 100 verschillende uitkomsten. Je kunt voor hetzelfde effect met slechts 20 elementen toe, mits je ze gelijk over twee verzamelingen verdeelt. Want 10 maal 10 is natuurlijk ook 100. Zo spaar je 81 elementen en het gunstige verschil loopt rekenkundig op.
[I]nstances and types are sometimes mixed in the same model. Rather than being a shortcoming of Metapattern, it exemplifies its powerful variety.
in: Metapattern as context orientation: meeting Odell's challenge of object orientation
[V]anuit een kwalitatief rijker ‘wereldbeeld’ raakt Metapatroon feitelijk alle aspecten van informatievoorziening, dus tot en met opgaven voor kerninformatica.
Voor modellering van geïntegreerde, dwz samenhangende verschillen biedt Metapatroon de formele methode en vormt aldus pas een robuuste stelseltaal.
in: Publieks- en stelseltaal in wetgeving: Wat is het geval?
Met louter contextuele verbijzonderingen heeft een model nog niets stelselmatigs. Indien van toepassing moeten de gemaakte verbijzonderingen tegelijk voorzien zijn van samenhang, voilà, samenhangende verschillen.
in: Publieks- en stelseltaal in wetgeving: Wat is het geval?
Voor een werkzame verbindingsschakel is cruciaal dat ’ie zo leeg en kaal mogelijk is en blijft. Dat geldt reeds vanaf een beetje schaal van informatievoorziening met bijbehorende variëteit.
in: Uit het moeras van stam- en basisgegevens
Dezèlfde informatie in de ene context krijgt een betekenis die verschilt van ‘zijn’ betekenis in een andere context.
in: Bekijk het realistisch, dus gevarieerd met Metapatroon
Je kunt gerust zijn, dat de richting die je kiest geen invloed heeft op de hoedanigheden waarin je de betrokken knooppunten voor àndere verbijzonderingen wilt benutten. Dat blijft principieel open dankzij die systematiek van Metapatroon. […] Voor het model heeft altijd voorrang dat je de relativiteit van een betekenis weet te vangen. Dat is ruzie over de pijlrichting niet waard.
Samenhangende (betekenis)verschillen vormen de crux van stelselmatige informatievoorziening. Dat lukt met — deskundige toepassing — van Metapatroon, de methode van Information Dynamics voor stelselmatige informatiemodellering.
in: Even voorstellen, een stelselmatig experiment met informatieverkeer
Natuurlijk moeten we voor samenhang voorzien in nodige en voldoende verwijzingen naar/vanuit wat wèl afwijkend geldt.
De reële variëteit bestaat eruit, dat gedragingen verschillen volgens wisselwerking tussen actor en situatie. Dienovereenkomstig variëren betekenissen, terwijl ze tegelijk zonodig samenhang vertonen. Voor passende variëteit moet het tekengebruik (lees ook: de gebruikte taal, informatie) de reële betekenissen- en zo door naar gedragingenvariëteit laten uitkomen. Dat lukt met Metapatroon.
in: Opdrachtbeheersing volgens variëteitenanalyse
Wat telt als kracht zolang de reductie tot kwantiteit volgens een uniforme maat productief is, verkeert subiet tot zwakte zodra gevarieerde kwaliteiten aan de orde (moeten) zijn. Voor conceptueel modelleren van verschillen-in-samenhang mag de voorziening voor samenhang uiteraard niet ten koste gaan van de manier om reële verschillen zichtbaar te maken en houden. Omgekeerd moeten verschillen zonodig tevens (hun) specifieke samenhang tonen.
in: Metapatroon met rijkere vormwetten voor conceptueel modelleren op stelselschaal
Including situation in determining behavior allows for an object’s full variety to be modeled. Also what may appear as contradictory behaviors from an absolutist perspective, applied mostly implicitly and which is therefore all the more impossible to address, dissolves into separate behaviors delineated by situations as such. Still confused? Change and/or add situations accordingly.
in: Open conceptual modeling with Metapattern
De dynamische limiet van zulke variëteit noem ik subjectief situationisme. Het komt erop neer, dat methode met instrumentarium, zoals het tegenwoordig heet, open moet zijn. [… W]illekeurige, waaronder thans nog onbekende begripsbepalingen enzovoort [moeten passen]. Dat lukt met Metapatroon, omdat de methode qua opzet géén vooringenomenheid van een bepáálde context kent die gebruik voor andere contexten belemmert. Om die reden beschouw ik Metapatroon op z’n Musils ook wel als modelleertaal zonder eigenschappen. Omdat ze niet inherent eraan zijn, laat staan impliciet, staat die modelleertaal toe om eigenschappen extreem variabel en gedifferentieerd (en tegelijk zonodig samenhangend) expliciet te modelleren.
For language users who are naive realists, Metapattern seems to place an unnecessary burden on communication. They feel that way because they remain unaware of contextual shifting. Always specifying context seems superfluous. What they experience is monocontextual meaning, missing that such meanings exist one after another, each with a different … context. However, the changing contexts never emerge, i.e. are implicit. Let me add that such keeping-out-of-consciousness makes good evolutionary sense … most of the time. Such people are ‘simply’ concentrating on the particular task at hand. It is optimal for relatively simple tasks. However, some tasks et cetera are (far) more complex, that is, they do require attention to changes across contexts. Such changes can only be meaningfully related when relevant contexts are also accommodated. It calls for an attitude for which I find the term infrastructural appropriate. It may sound strange at first, but infrastructure facilitates differences through sameness.
in: note 47.29
De oplossing (vooruit: regel) is steeds situationeel. Dat vergt natuurlijk een gedifferentieerder begrip van situatie c.q. context dan W[ittgenstein] met spel … voorspeelt. Daarin voorziet Metapatroon resp. de semiotische enneade.
in: Wittgensteins onderzoekingen semiotisch onderzocht
Volgens Metapatroon bestaat gedragsheterogeniteit van een object tùssen situaties; in één bepaalde situatie is objectgedrag homogeen. Aldus bestaat een object (lees hier ook: ding) uit deelobjecten, waarbij een deelobject gelijk is aan een gesitueerd object. Daaruit volgt fijnmaziger – behoefte aan – identificatie, te weten pèr gesitueerd object. En o.a. door gedrag kan gesitueerdheid veranderen.
in: Voor informatiekunde verder op weg met ontologie
Met Metapatroon laten zich (uiteraard) tot en met verschillende opvattingen van deelnemers aan informatieverkeer modelleren.
in: Voor informatiekunde verder op weg met ontologie
De modelleertaal annex -methode Metapatroon […] mikt op totale afwezigheid van overlapping. Maar wat bepaalt de geradicaliseerde verschillen? De grondslag daarvoor [staat] formeel uitgedrukt met de semiotische enneade[.]
in: Doe deelnemers aan informatieverkeer geen geweld aan!
Metapatroon faciliteert modellering van conceptuele verbijzondering
inclusief ‘oorzaken’ van motivationele aard. Een reëel
verschil tot en met de subjectief gekende werkelijkheid moet, indien
relevant, uiteraard in het desbetreffende conceptuele model annex
semantisch netwerk tot uitdrukking komen.
Metapatroon is ervoor ontworpen, niet om dè werkelijkheid in absoluut
geldig enkelvoud te modelleren, maar om in hun reële variëteit, dus
meervoud, de verschillende handelingsbehoeften van deelnemers aan
maatschappelijk verkeer ìn die werkelijkheid samenhangend te
onderscheiden. Op hun beurt zijn die behoeften immers netzo werkelijk
(wat in — de aanname van — hun ‘eigen‘
oorzaak/gevolg-categorie tot uitdrukking komt).
in: Ander metaconcept, enzovoort
Wat een conceptueel model/semantisch netwerk daarom eerst en vooral moet uitdrukken, zijn contextuele verschillen (zoals relevant verondersteld, dus ook altijd weer subjectief-situationeel). Daardoor raakt betekenis pèr context eenduidig geordend. Een signatuur draagt betekenis niet geïsoleerd, maar vormt (pas) zoiets als het sluitstuk van wat verder een contextuele constructie is.
in: Ander metaconcept, enzovoort
De afzonderlijke puzzelstukjes blijven zichtbaar, dat kan niet anders. Maar dankzij ordening ontstaat een overzichtelijk beeld: samenhang.
in: De stelselmatige levenskunst van Hella Haasse
Within a single horizon, however, Metapattern even rules out such inheritance; in a well-differentiated model, a signature’s contextualizations yield disjunct intexts corresponding, as the semiotic ennead suggests, with disjunct behaviors of an object’s plural situationalizations.
in: Perspectivism in federated practice
Zoals de natuurkundige Niels Bohr (1885-1962) m.i. terecht leert, moet eenduidige beschrijving (lees ook: modellering) van werkelijkheid uitgaan van complementaire verschijnselen: voilà gesitueerde objecten. Diezelfde werkelijkheidsaanname kent o.a. — serieuze — sociale psychologie, enzovoort. Allemaal niets nieuws, dus, maar principieel ànders. Metapatroon biedt dáárvoor en passende modelleermethode/-taal; die is daarom bruikbaar voor variëteit op èlke schaal.
Eerder heb ik Metapatroon bij diverse gelegenheden beschreven als taal zonder eigenschappen. Daarmee bedoel ik dat Metapatroon o.a. géén eigenschappen vóóronderstelt, maar dat ze met ontwerp naar behoefte opgezet moeten/kunnen worden: flexibiliteit voor reële betekenissenvariëteit.
Er is dus géén regel die steeds op hetzèlfde resultaat uitloopt, integendeel. De regel dient ter (h)erkenning van verschillen plùs borging van samenhang. Kwalitatief is dat ineens héél anders.
Volgens de grondslag van Metapatroon zijn de resulterende verschillen plùs samenhang ertussen juist volstrekt normaal. Wie verschillende betekenissen op voorhand àfwijst, inderdaad, vindt zo’n model stellig abnormaal en herkènt waarschijnlijk niet eens de getroffen verschillen met samenhang.
in: Mooi meegenomen
Het uitgangspunt moet zijn, dat verschillende organisatiedingen onderling afwijkende bijdragen leveren aan wat dan doorgaat voor het resultaat van hun samenwerking. [… Wat] weliswaar alom dezelfde, zeg maar, naam kan hebben, [heeft] overal een karakteristieke betekenis […] nodig[.] Voor samenwerking moet nodig en voldoende inzicht bestaan in zulke betekenisverschillen plùs de netzo onmisbare samenhang ertussen. Volgens Metapatroon kent een (informatie)object een nul-identiteit om samenhang te vestigen tussen situationele objectverbijzonderingen. Zo’n scharnier is echter géén standaard in de zin van een betekenis die gemeenschappelijk geldt. De nul-identiteit is daarentegen opzettelijk betekenislóós (want puur scharnier, punt) .
Ja, [er] zijn […] verschillende als-en, inderdaad, gewoon evenzovele hoedanigheden; het maakt niet uit hoe ze worden genoemd. En het gaat dus niet zozeer om dè positie in zoiets als hèt midden die zoveel mogelijk geborgd moet zijn, maar om de zo evenwichtig mogelijk verhouding resp. samenhang tussen de relevante verschillende als-en.
De […] — semiotische — relativiteitstheorie ligt ten grondslag aan de modelleermethode/-taal Metapatroon (Engels: Metapattern).
in: Motief en norm
Mijn ‘oplossing’ zit in de metaregel. Verschillende gemotiveerde concepten kunnen allemaal verbijzonderingen zijn van één en hetzelfde (andere) gemotiveerde concept als concept. Zij hangen als zulke verbijzonderingen samen. En hun punt van samenhang hangt op zijn beurt samen …, enzovoort, tot aan de horizon. […] Het evolutionaire voordeel van door-en-door stelselmatige samenhang betreft continuïteit van gedrag. Overigens kunnen verbijzonderingsrelaties veranderen. Zo van, ik dacht toch ècht dat ik zoëven Karel zag, maar het blijkt Willem te zijn. Dat leidt dan juist tot discontinuïteit. Ik bereid me niet langer voor op ontmoeting met, of ontwijking van, de één, maar de ànder[.]
in: Motief en norm
Met Metapatroon is dat een abc-tje om gedragsmatig samenhangend … uit elkaar te houden. Wat ook wel verschijnselen heten, zijn dus situationele acties c.q. actieve situaties.
in: Burke’s tonelistieke semiotiek
Complementariteit hoeft niet tot tweevoudigheid van verschijnselen c.q. gedragingen beperkt te blijven. Wat mij betreft bestaat voor het aantal onderling verschillende gedragingen van wat desondanks doorgaat voor hetzelfde object geen maximum[.]
in: Met complementariteit uit de knoop
Voor zover ik kan nagaan, menen Deleuze en Guattari dat een rizoom in hùn betekenis van het woord zich niet laat formaliseren. Òf ik begrijp hun rizoombegrip verkeerd, òf zij vergissen zich. Door plooi(en) als constituerende factor aan te wijzen, lukt systematisering enz. m.i. wèl en biedt Metapatroon als modelleermethode annex –taal precies het passende uitdrukkingsmiddel. Dat omvat noodzakelijkerwijs tevens de aanname van een formeel begin‘punt’ (referentiepunt, horizon). Vervolgens kunnen er eindeloos plooien resp. punten bijkomen …
in: Vlechtwerk van puntige plooien
Het besef dat ook een identity provider feitelijk reeds volgens hoedanigheden functioneert, roept de vraag op naar de verhouding met hoedanigheden zoals ze ‘verder’ onderscheiden moeten zijn resp. kunnen gaan worden (al naar gelang situaties daartoe aanleiding geven). […] Wat telt, is de passende variëteit voor autorisatie en bijgevolg audit.
in: In hoedanigheid, beginsel van verkeersdeelname
[V]oor èlk eenduidig verbijzonderd gedrag [is] een dienovereenkomstig specifieke samenloop van object en situatie aanwijsbaar. […] Uiteraard kan zo’n samenloop pas gevestigd zijn, indien object en situatie als samenstellende delen zijn onderscheiden. Maar die verbijzondering betreft vóórwaarde voor samenloop (die zulk onderscheid juist opheft). Dergelijke verwevenheid heet ook wel interdependentie.
[N]ul-identiteit […] ‘verzorgt’ louter de samenhang tussen de onderling verschillende situationele gedragingen van het object in kwestie. Daarbij heeft èlk van die verschillen een middelpunt, zij het ditmaal als scharnier tussen een specifieke situatie en een bijbehorend specifieke gedraging.
in: Metapatroon als enkelvoudig stelselpatroon
[V]olgens Metapatroon [geldt] aan de ene kant de constitutie van het situationele object in kwestie als relatie van een situatie met een object. Aan de andere kant wordt het gedrag van dat situationele object aangeduid. Dat gebeurt door wat als relatie geconstitueerd is, tevens als knooppunt te beschouwen. Als zodanig kan het dienen als nadere situatie en/of nader object ter constituering van alweer vèrder verbjizonderde situationele objecten. Alle verdere verbijzonderingen die een situationeel object (in)direct constitueert, komen op het conto van zijn gedrag.
in: Metapatroon als enkelvoudig stelselpatroon
Dat is inderdaad de crux van Metapatroon, te weten een methode annex taal voor multiperspectief modelleren[. …] Dankzij Metapatroon met contextuele (lees dus ook: perspectivische) verbijzondering kunnen — alternatieve — zienswijzen allemaal samenhangend in één model uitgedrukt zijn.
in: aantekening 54.9
Rara, hoe ken je het verband tussen twee willekeurige elementen? Per definitie betekent willekeurig, dat uit het ene element niets afleidbaar is over het andere. Dan zit er — dus — niets anders op dan — ook — de relatie apart te beschrijven. Klopt, met wederom een willekeurig teken, enzovoort.
Het betreft modellering van gedrag. De nadruk ligt op reële variëteit van gedragingen. Eenduidig bepaalbaar gedrag betreft principieel samenloop van object en situatie. Een object met vermogen tot doelstelling heet ook wel een subject. Eén en hetzèlfde object kan zich in verschillende situaties — zeer — uiteenlopend gedragen. Daar past de veronderstelling van — zoiets als — hèt wezen van dat object niet bij. Voor samenhang tussen verschillende objectgedragingen biedt Metapatroon de kunstgreep van nul-identiteit. Wat gemeenschappelijk is, moet voor optimale teleologie gedragsmatig zelfs leeg zijn.
Metapatroon drijft relationele relativiteit opzettelijk op de spits met de expliciete veronderstelling van gedrag als samenloop van object en situatie. […] Op zijn beurt kan elke gedragsverbijzondering dienen als zo’n factor in samenloop, enzovoort. Het verbijzonderingsbeginsel op basis van samenloop, kortom, is recursief. Over perspectief gesproken, met een horizon als/voor verdwijnpunt bevordert Metapatroon praktische omgang met oneindigheid. Methodisch is dat alles, volkomen modern, met bijbehorend compacte taal voor visuele modellen van samenhangende betekenissenvariëteit òngeacht schaal enzovoort.
in: Ken uw klassieken, moderne informatiekunde is anders!
[Voor] reële betekenissenvariëteit op stelselschaal, en daarom v[oor] de noodzaak om informatie dienovereenkomstig verbijzonderd — en onderhoudbaar — te modelleren […] kom je als modelleermethode/-taal inderdaad onherroepelijk op Metapatroon uit.
Een stelselmatig structuurvoorschrift dat nodig en voldoende open is voor betekenissenvariëteit biedt Metapatroon. Opzettelijk abstraheert Metapatroon optimaal van informatie(waarden).
Een (verander)programma is ergens blijkbaar sectoraal georganiseerd
voor digitalisering. Deelsystemen voor per zgn sector kunnen echter
niet compleet gescheiden van elkaar opgezet zijn. Intersectorale
onderwerpen vergen afstemming enzovoort.
Grondige heroriëntatie leidt tot besef van een structurele opgave met
algemeenste strekking. Zolang onder resp. voor een aparte noemer een
dienovereenkomstig apart informatiesysteem wordt gemaakt, lijkt het
elke keer steeds vanzelfsprekend wat iets … is. In bepaald
opzicht is x immers altijd … x, nietwaar? Kortom, zowel waarin x
volgens verschillende opzichten … verschilt als samenhang
daartussen blijft impliciet. Bijgevolg stapelen (beheer)problemen zich
op; de oorzaak blijft onbegrepen. Integrale facilitering is pas
adequaat mogelijk met een oplossing voor ontleding tot relevante zgn
situationele objecten èn samenhang tussen dergelijke verschillen:
Metapatroon.
[D]ocumentair als vergaand aparte categorie van informatievoorziening […] valt helaas niet gemakkelijk te veranderen. Vooralsnog onder ons gezegd, laten we het maar informatiekundige theorievorming noemen, zouden we het erover kunnen hebben in hoeverre dat een reëel dan wel nodeloos verschil is. […] Zo vind ik niet doorslaggevend of informatie al dan niet gestructureerd is. Wat telt dan eigenlijk als structuur, of gebrek eraan? Met een medium valt immers überhaupt niet aan structuur te ontkomen. Een beeld op een scherm, bijvoorbeeld, is een geordende verzameling pixelactiviteit oid. Oh, is er semantische structuur mee bedoeld? Maar wat is dàt dan precies? Ik geef toe dat mijn insteek principieel is om integrale benadering te bevorderen. Op z’n minst helpt dat om vragen te ontwijken waarop tòch geen sluitend antwoord mogelijk is. Maar dan, inderdaad, zijn elders verschillen nodig. Maar waar? En welke? Reële variëteit laat zich niet reduceren, hoogstens — veel — beter faciliteren. […] Zeker dankzij contextuele verbijzondering op z’n pragmatisch kan een groter aandeel van informatievoorziening formeel gestructureerd opgezet zijn. [… Dat] leidt pas tot heuse infrastructuur, met voor aspecten resp. functies zoveel mogelijk enkelvoudige voorzieningen zoals voor authenticatie, autorisatie e.d.
Tja, opbouwende voorstellen gaan nu eenmaal onvermijdelijk met kritiek gepaard. […] Zo’n bedoelde kerncomponent is immers feitelijk hetzelfde als een verzameling(etje) stamgegevens over een bepaald object. En op die manier wordt dus juist het punt gemist, te weten het betekenisloze punt als noodzakelijk scharnier tussen reële betekenisverbijzonderingen. Wereldwijd worstelt iedereen daar nog mee. Er ligt kennelijk een hoge veranderdrempel.
Conceptueel, zeg hier ook maar amaterialistisch, bestaat althans theoretisch géén grens aan het aantal figuren (lees ook: objecten) waarvan gedragingen als samenloop met situaties kunnen worden beschreven en evenmin aan het aantal van dergelijke eenduidig verbijzonderde gedragingen. Voilà, Metapatroon.
Informatie is in elk geval niet ‘iets’ dat overal en altijd dezelfde betekenis heeft. Wie dàt inziet, moet al beseffen dat mikken volgens uniformiteit averechts uitpakt. Daarentegen moet informatie zó worden gestructureerd, dat reële verschillen in betekenis expliciet zijn met daartussen netzo expliciete samenhang. Die manier moet tevens open zijn, zo heet dat tegenwoordig, voor nieuwe betekenissen enzovoort. Dat lukt allemaal door toevoeging van context.
in: Het komt door populistische opdrachtgevers
[D]ifferentiatie vergt echter eerst en vooral een methode voor eenduidige modellering van betekenissenvariëteit inclusief samenhang.
Als modelleermethode dient Metapatroon niet louter om reële
verschillen uit te drukken. Tegelijk gaat het natuurlijk om samenhang
ertùssen. […] Met Metapatroon zijn analyse en synthese zelfs niet
gescheiden, maar elkaar onlosmakelijk afwisselende aspecten van
semiosis. […] Wat Metapatroon of, nog beter, subjectief
situationisme als grondslag ervan […] helpt beseffen, is
[…] de praktisch oneindige variëteit van verschijnselen. Daarvan
sluit een subject zich juist steeds àf door focus voor
dienovereenkomstig gericht, en bijgevolg beperkt, gedrag. Door, zeg
maar, iets als verschijnsel te beschouwen (figuur) verdwijnt het
“geheel” juist vergaand òngedifferentieerd naar de
achtergrond. En dat is natuurlijk … precies wat begrip van
samenhang tùssen wat aldus als verschillende verschijnselen gelden
bemoeilijkt.
Het focus- met bijbehorend situationele gedragingenrepertoire is
— tautologisch gezegd — variabel voor een subject met
leervermogen. […] En situatie is niet louter ruim bemeten, maar
voor optimaal gedrag op elke schaal relevant. Van moment tot moment kan
een subject (lees ook: individu) zijn gedrag variëren al naar gelang
hij een àndere situatie ervaart. […] Mensen zijn […]
geëvolueerd tot organismen die bij uitstek […] kunnen omgaan met
veranderlijke situaties (en gevaar door vervolgens blinde
overdrijving). Wat een organisme tot subject máákt, is dat hij (zich)
principieel situationeel gedraagt. Voor een subject, met andere
woorden, is asituationeel gedrag uitgesloten. Hoe zich dat verhoudt tot
elementen van kenvermogen resp. van tekens toont de semiotische
enneade[. …] Denken volgt als zodanig de schakering zoals ik met
de semiotische enneade algeméén veronderstel. De manifestaties ermee
kunnen, en zullen, uiteraard wèl sterk variëren al naar gelang van
… omstandigheden.
[D]ankzij hertypering kan dezelfde systematiek — in beginsel eindeloos — hergebruikt worden. Overdrachtelijk gesproken laat hertypering uit het ene ei weer een andere kip komen. Die legt op haar beurt eieren, enzovoort. Voor een traditioneel informatiesysteem (lees ook: toepassing) met navenant beperkte betekenissen speelt die kip/ei vraag niet. Want daar lijkt het alsof dè kip absoluut bestaat. En de eieren die zij legt verdwijnen door verkoop voor consumptie; er hoeft zich niemand om te bekommeren dat er weer kippen uitkomen die op hun beurt … Op stelselschaal is dat kwalitatief ànders, dwz allesomvattend. Dat vergt modellering die voor een aparte toepassing stellig vreemd aandoet. Maar kleinschalig bemeten modellering vòldoet op stelselschaal domweg niet.
Voor wat ik een goedverbijzonderd model à la Metapatroon noem, geldt […] dat gedragingen ermee onderling disjunct zijn gemodelleerd […].Het kenmerk van zulke verbijzondering is dus zelfs lege doorsnee. Voor samenhang tussen disjuncte — uitdrukkingen van — gedragingen van een object resp. subject dient nul-identiteit (waarmee per definitie géén gedrag geassocieerd is). [… Aldus] biedt èlke verbijzondering in een goedverbijzonderd model een dienovereenkomstig ‘plaatselijk’ geldige (veronder)stelling. Uitgaande van een concrete verbijzondering (lees ook: een knooppunt in een Metapatroon-model) kunnen er door op- resp. neerwaartse decompositie àndere verbijzonderingen aan worden vastgeknoopt, dwz ook weer stellingen met hun strikt ‘plaatselijke’ geldigheid annex relevantie. Het is daarom zelfs zinloos om van het ene knooppunt te verlangen dat het eigenlijk — nog — een ànder knooppunt is. Mocht dat wèl zo zijn, dan is het model domweg nog niet nodig en voldoende goedverbijzonderd.
Orde moet er zijn, nietwaar? Maar de orde die — pas — met Metapatroon begrijpelijk raakt, betreft reële verschillen in netzo reële samenhang, alles ook nog eens veranderlijk. En alles is principieel situationeel.
We mogen het echter niet bij afzonderlijke verschillen laten, maar moeten tevens de samenhang ertussen ‘aanbrengen.’ Overdrachtelijk gesproken, de [zgn] scherven zijn aan elkaar gelijmd. Elk scherfexemplaar ‘vertegenwoordigt’ een samenloop met bijbehorend verbijzonderd gedrag van een ob- resp. subject. Via de nul-identiteit van een ob-/subject hangen ‘zijn’ situationele gedragingen samen. Een volledig dekkend model van werkelijkheid is natuurlijk een illusie, zelfs een gevaarlijke.
Sterker nog, gelet op situationele verbijzondering is er géén sprake van […] tegenstrijdigheid. Daarvoor komt het beginsel van reële gedragsverschillen in de plaats.
in: aantekening 61.6
Daardoor verschuift de primaire insteek. Voorop staat dan voortaan overigens niet de duiding van veelvoud, maar de aanname van verschil. Met verschillende gedragingen is een subject tevens qua kennis selectief. Voor een subject is dat de bron van — ervaring van — veelvoud in éénheid. Sterker nog, passend bij ‘eigen’ selectief gedrag veronderstelt een subject dergelijke gedragsverbijzondering bij het veelvoud van objecten.
in: aantekening 61.8
Op de verkeersschaal van allerlei deelnemers, over en weer ook nog eens in veranderlijke hoedanigheden, komt het principieel aan op erkenning van reële betekenisverschillen-in-samenhang.
Met zulke reële verschillen geldt variëteit. Daarvoor past nu eenmaal géén uniforme aanpak.
Zowel object- als subjectiverend luidt de praktische opgave op — wat ik noem — stelselschaal gelijk, dwz om verschillen-in-samenhang te ordenen. Daarvoor biedt Metapatroon een modelleermethode/-taal en kunnen met digitale techniek — eindeloos? :-) — hulpmiddelen voor gemaakt en van afgeleid worden.
Wie er niet op bedacht is dat vergaand gelijkvormige informatie, althans oppervlakkig genomen, dwz louter afgaand op wat enneadisch slechts signaturen zijn, van alles en nog wat verschillend kan betekenen, interpreteert verwerkingsuitkomst als spreiding enzovoort. Dat is ook … logisch met contextueel ònverbijzonderde informatie. Dat ziet er echter vaak heel anders uit, indien informatie allereerst goedverbijzonderd is.
Er zijn èn blijven nu eenmaal taalverschillen. Betekenissen ontstaan, wijzigen, verdwijnen …, vaak volgens ònveranderde woorden (maar dankzij aangepaste context steeds eenduidig interpreteerbaar).
Woorden c.q. korte aanduidingen staan nu eenmaal verschillende, soms zelfs zeer uiteenlopende betekenissen toe. Het is dan een kwestie van explicitering van nodige en voldoende context om zowel eenduidige betekenissen te verkrijgen als ze te voorzien van onderlinge samenhang.
Voor (ontwerp c.q. architectuur van) informatievoorziening (lees
ook: voorzieningen voor informatieverkeer) hebben passende conceptuele
verschillen-in-samenhang prioriteit. Conceptueel? Het gaat met
informatie immers primair om betekenis.
Conceptuele verschillen-in-samenhang komt in een conceptueel model tot
uitdrukking. Op zijn beurt vergt zulke modellering een passende
modelleermethode.
[E]en signatuur [betreft] ook maar weer een situationele eigenschap […]. Je kunt dus volgens dezèlfde signatuur, maar in een àndere context, tot heel àndere samenhang behoren.
De werkelijkheid valt echter niet volgens uniformiteit te duiden, maar juist volgens — samenhangende — verschillen. Wie dat inziet, beseft pas wat nodig is voor algemenere geldigheid van een theorie. Dat is de stelselmatige erkenning van onderscheid, en zo door tot de mogelijkheid van het maken van onderscheid. Voor wie — vaak onbewust — meent dat ruimer theoretische bereik noodzakelijkerwijs samenhangt met toenemende uniformiteit, is dat paradoxaal. Maar volgens de veronderstelling van — dynamiek van — verschillen is juist niets logischer. Een aanzet tot zo’n verschillentheorie is reeds bij Aristoteles aan te wijzen. Charles Peirce stelt vergelijkbaar, ik vat hier even ruw in mijn woorden samen, dat al naar gelang verschil in (achter)grond bestaat, wat op de voorgrond verschijnt ànders is. Vooral die nadere aanzet door Peirce heb ik […] gesystematiseerd tot zgn semiotische enneade. Op wat ik mij daarmee als algemeenste theorie kan voorstellen, is Metapatroon (Engels: Metapattern) gebaseerd als methode voor het modelleren van willekeurige verschillen-in-samenhang op willekeurige schaal (lees ook: door-de-schalen-heen).
Een en hetzèlfde subject — of object — kan verkeren in verschillende situaties. Dat vergt een methode, maar dùs met grondslagen die bemeten zijn op structurele weergave van subjectief-situationistische interdependentie. Voilà, Metapatroon. {… S]amenhang [is] noodzakelijk […] voor ordening van verschil(len)[. …] Pas wanneer informatiekundig ontwerpers zich daarvan allemaal bewust zijn, kan het iets worden met — digitalisering van — infrastructurele voorzieningen voor informatieverkeer, dwz ter facilitering van reële betekenissenvariëteit.
Metapatroon benadrukt daarom veranderlijke (deel)structuur. Een model beperkt zich voor elk tijdstip tot beschrijvingen van dàn relevant geachte ob-/subjectief-situationele gedragingen[.]
I would argue that in that sense category is equivalent with type. And conceptually, every node in a Metapattern model denotes a type where two ‘previous’ types constitute the next, and so on and across until you feel you have done enough differentiating.
in: note 71.13
Zulke verwevenheid door onderlinge afhankelijkheden, zeg ook maar interdependentie, is wat Metapatroon helpt te beschrijven.
Zo geldt als grondslag voor Metapatroon als stelselmatige modelleermethode, dat voor alsmaar ruimer verkeersbereik niet slechts verschillen tellen, maar nota bene tevens en tegelijk samenhang ertussen. Enerzijds louter verschillen, anderzijds louter samenhang betreffen dwaalsporen.
Metapatroon [is] als modelleermethode voor betekenissenordening opzettelijk bemeten op het vestigen van samenhang. Dat lukt, omdat daarvoor fysieke ruimte nota bene géén factor is van … betekenis.
in: aantekening 74.9
Een stelselmatig praktisch bruikbaar formalisme biedt Metapatroon met zijn recursieve beginsel van contextuele verbijzondering. […] Wat Metapatroon tegelijk (!) laat vestigen, is samenhang. Dàt is immers de infrastructurele keerzijde. Infrastructuur dienst zowel verschil als samenhang ertùssen te faciliteren.
in: aantekening 75.1
Het verschil is dat Metapatroon bemeten is op erkenning van … verschillen. Dat maakt die methode alweer véél minder, zeg maar, particularistisch. Verder heb ik er géén absolute geldigheid voor verondersteld. Wie een alweer geschiktere modelleermethode voor de stelselmatige opgave van betekenissenordening … weet, moet het vooral zeggen.
[O]nderscheid wordt als het ware voorbij de dingen gemaakt, te weten tussen situationele gedragingen per ding. […] Voor wie eenmaal gewend is aan reële verschillen, is dat volkomen duidelijk en is juist niets eenvoudiger dan zich naar verschillen-in-samenhang te richten. […] Dat werkt echter pas enigszins òmgekeerd. Ipv het ònbekende àlles — daardoor tevergeefs te proberen — te ontleden, kan een mens zo redelijk mogelijk uitgaan van bekènde verschillen en daartùssen dan tevens samenhang veronderstellen. Dat blijft noodzakelijkerwijs — zeer — beperkt èn provisorisch. […] Wat volgens atomisme, essentialisme e.d. niet valt vol te houden is dankzij situationisme prompt operationaliseerbaar[. …] De maat voor wat als bestaand geldt is […] niet ding, maar gedrag-van-ding. Dat noodzaakt tot situationele verbijzondering, met voor beschrijving (lees ook: modellering) contextuele verbijzondering als methodisch beginsel. Elke samenloop van subject en situatie betekent — zoiets als — een perspectief. […] Dankzij toevoeging van situatie als gedragsbepalende factor voor ob-/subjectgedrag gelden echter niet louter verschillen. Recursief geduid zijn ob-/subject en situatie betrekkelijk. Voorts laten de verschillende situationele gedragingen van wat — desondanks? — doorgaat voor één en hetzèlfde ob-/subject zich tevens samenhangend voorstellen; daarvoor dient de veronderstelling van de nul-identiteit per ob-/subject. Dat resulteert in — modellen van — verwevenheid.
Omstandigheden verschillen nu eenmaal, en dat blijven ze ook doen. Rara, hoe ga je er stelselmatig mee om, dwz door tevens samenhang tussen reële verschillen te verwerkelijken?
Metapatroon is berekend op ordening van — ook nog eens veranderlijke, zeg ook maar open — betekenissenvariëteit.
in: aantekening 76.9
Eén en dezèlfde signatuur leidt als teken geconfigureerd met verschillende contexten tot dienovereenkomstig verschillende betekenissen. Dat geldt uiteraard ook voor verschillende signaturen in combinatie met één en dezelfde context.
Dat lukt slechts door enkelvoud van axiomatisch schema. Dat ene schema moet nodige en voldoende samenhangende variabelen bieden voor dekking van variëteit. Voor informatiekundige modelleer- annex ontwerpopgaven met stelselmatig bereik voldoet Metapatroon aan die eis.
[W]anneer er optimaliseren van eenduidigheid-in-variëteit mee bedoeld wordt, ben ik uiteraard een groot voorstander van normaliseren (lees dus ook: normalisatie); Metapatroon is geschikt om dat stelselmatig voor veranderlijke betekenissenordening duurzaam te bereiken.
in: note 77.74
[W]at samenhang tussen betekenissen betreft bestaan er géén onderling strikt gescheiden domeinen. Het uitgangspunt voor modellering moet (!) stelselmatig bereik zijn.
Transcendent in de zin van overkoepelend acht ik een voor verandering agendeerbare ordening van verschillende … verschillen. Universeel in de zin van algemeen is het aanbrengen en bijhouden van samenhang ertùssen.
Maar hoe zit het dan met het ene … ding in gelijktijdige relatie tot meer dan een ànder ding? De voor een methode nodige formalisering meen ik bereikt te hebben door consequent het ene ding als ob- of subject en het andere ding als situatie te veronderstellen. De relatie ertùssen is en blijft tweeledig, en dat maakt vervolgens recursiviteit ervan mogelijk waardoor ook pràktisch het modelbereik open is. Nota bene, verrijking van grondslag — concreet: door differentiatie van ding als elementair tot ob-subject c.q. situatie als allebei elementair — biedt combinatorisch potentieel.
[D]e veronderstelde algemene geldigheid van een eigenschap annex gedraging is […]feitelijk onhoudbaar […]en [werkt] aldus averechts[.]
Ertùssen moet netzo principieel samenhang worden verondersteld en zulke stelselmatige ordening laat zich methodisch uitdrukken met Metapatroon.
in: aantekening 83.7
Voor Metapatroon geldt nota bene als (ordenings)beginsel dat, uitgedrukt als zgn contragram, het verschil van samenhang de samenhang van verschil is. Het ontwerp vordert met verschillen ònlosmakelijk gericht op samenhang, vice versa.
Metapatroon kan dat onderzoek inderdaad helpen, omdat verschillen-in-samenhang er onbegrensd mee kunnen worden uitgedrukt voor in- en overzicht.
Verschillen acht ik onloochenbaar, maar samenhang ertùssen eveneens.
Vanwege samenhang lijkt het redelijk om principieel van een, herstel,
van dè eenheid uit te gaan. Terwijl verschillen zich onder de noemer
van samenhang tot elkaar verhouden, alles nog volkomen begrijpelijk,
blijft dan de onbeantwoordbare vraag naar hoe verschillen met eenheid
zijn te rijmen.
Voor Metapatroon als stelselmatige modelleermethode neem ik geforceerd
een ònbegrijpelijk antwoord aan (zoals elke grondslag onvermijdelijk
irrationeel is). Niemand, dus ook een informatiekundig ontwerper niet,
kàn nu eenmaal verder kijken dan zijn (lees ook: haar) horizon. Zoiets
als dè horizon bestaat niet. Verschillen duiken als het ware uit
zo’n nota bene ònvermijdelijk reeds door verschillen gekenmerkte
horizon op om vervolgens pas ertussen expliciete verhoudingen te
— kunnen — uitdrukken. Metapatroon kent daarvoor een enkel
beginsel, recursief toepasbaar. Een verschil(punt) gaat daarvoor door
voor een object (of subject) en een ander — of hetzelfde —
verschil(punt) voor een situatie; hun verhouding constitueert als
situationeel object een aldus nader verbijzonderd verschil(punt);
zo’n aangevuld verschil(punt) kan op zijn beurt dienen als
samenstellend annex —hangend element voor nòg weer verdere
verbijzonderingen tot situationele objecten, enzovoort.
Nee, de kunstgreep met een altijd maar beperkte horizon is uiteraard
geen algeméén geldig antwoord. Maar pràktisch werkt het alweer
evenwichtiger dan geforceerde ontkenning van verschillen.
in: aantekening 87.6
Voor informatiekundige praktijk van — behoefte aan — samenhangende verschillen […] moet “differentiatie” formeel geordend kunnen zijn, voilà Metapatroon als modelleermethode [inclusief] nul-identiteit geformaliseerd ter borging van samenhang tùssen betekenisverschillen.
in: aantekening 87.8
Een opbouwende richtlijn betreft echter méér dan erkenning van louter verschillen. Nota bene, er moet tevens samenhang tùssen verschillen mee zijn begrepen en ordening volgens dèrgelijk relativisme kan met Metapatroon methodisch bijgehouden worden.
Van teken tot teken zijn er ònvermijdelijk verschillen. Verzameld tellen ze inderdaad tevens samenhang, maar samenhang heft verschillen zeker niet op.
[O]nderwerpen [zijn] niet strikt van elkaar gescheiden, maar door en door met elkaar verweven. En met — dynamiek van — verwevenheid moeten [’we] rekening houden.
Dankzij de veronderstelling van twee verschillende … soorten … identiteiten vind ik een alweer ruimer inclusief begrijpelijk(er) voorstelling haalbaar.
Met Metapatroon als stelselmatige modelleermethode kunnen zelfs willekeurig verschillende “schema’s” zgn formeel een omvattend(er) schema vormen […]: interdependentie door-de-schalen-heen. Daarvoor … beperk ik gebruik van de term stelsel tot het enkelvoud ervan.
Maar het is zo, nogmaals, dat èlk object al naar gelang van verschillende omstandigheden gedragswisselingen kent. Daardoor veranderen object èn situatie, enzovoort. Voor beschrijving van verschillen voorzien van samenhang ertùssen is Metapatroon bedacht.
[Waarop] ik met subjectief situationisme […] als referentiekader […] nadruk leg, zijn wederzijdse afhankelijkheden (lees ook: interdependentie). Ja, er zijn verschillen èn, ja, er bestaat samenhang.
in: aantekening 93.3