Fopvatting

Lezersreacties

 

 

 

Hilarisch.
anoniem

 

De link doet het niet. Of is dat ook een fopvatting?
anoniem

PW: Toen ik iemand naar Fopvatting verwees, kreeg ik terecht die gevatte vraag als reactie. Ja, dat had er zeker eentje kunnen zijn, een fopvatting dus, als ik de webpagina opzettelijk onbereikbaar gemaakt had. Sterker nog, dan had ik mij de moeite van die tekst natuurlijk helemaal bespaard. Want de fopvatter wekt de schijn van inhoud … die er niet ìs.

 

 

In het openbaar bestuur bestaat volgens mij de fopvatting vooral doordat onze huidige bestuursrechtelijke controle gebaseerd is op feedforward control met een besluit of gerechtelijke uitspraak als uitgangspunt. (Bij feedforward control maakt een systeem geen gebruik van het resultaat van het te controleren proces om bij te sturen.) Dit is algemeen gebruik sinds de herziening van het bestuursrecht eind jaren 90 van de vorige eeuw, zoals vastgelegd in de Algemene wet bestuursrecht (Awb).
Een fundamenteel probleem van de Awb is dat de rechter niet meer over de gevolgen van een besluit kan beslissen zonder de totale besluitvorming te vernietigen, zodat de rechter het bestuursproces niet met precisie kan bijsturen. Dit heeft er toe geleid dat de 'moderne' bestuursrechter geneigd is een gedegen inhoudelijke controle achterwege te laten.
De ervaren bestuurder maakt hier dankbaar gebruik van en laat problemen 'verdampen' door de aandacht met een fopvatting van de zaak af te leiden. Terwijl je vermoedt een onervaren bestuurder tegenover je te hebben, omdat het kaartenhuis bij een gedegen inhoudelijke controle zonneklaar in elkaar zou storten, volgt na de gang naar de bestuursrechter de verrassing dat deze tactiek juridisch een meesterlijke zet was. De gedegen inhoudelijke controle blijft immers achterwege en je blijft met lege handen staan. Met een goed gekozen fopvatting is de weg van de bestuursrechtelijke controle een doodlopende weg voor de onervaren bezwaarmaker.
De verleiding om de fopvatting bestuursrechtelijk met een uitmuntend pleidooi te bestrijden is groot, maar beslist niet de beste strategie. Het proces draait om de bestuursrechtelijke eis en het is zaak deze eis zo te formuleren dat de fopvatting geen doel treft dan wel de eis ondersteunt.
Ik veronderstel dat de fopvatting sinds de invoering van de Algemene wet bestuursrecht gebruikelijk is geworden bij bestuurders. De opkomst van de fopvatting in het bestuursrecht lijkt me een noodzakelijk onderwerp van onderzoek aan de juridische faculteit.
dr Martijn Houtman

 

Feest der herkenning. Prachtige schets van beproefd Patroon. Zijn er al fopvatters die zich in foptocht fopgewonden hebben gemeld? Overigens ontstaat zodoende een nieuw soort fopvatter ... Hij erkent ruiterlijk een wat minder belangrijke fopvatting om vervolgens nog hardnekkiger aan de volgende vast te houden. Of is het eerder zo dat op die manier de wat minder ervaren fopvatter valt te herkennen?
De Opmars naar de Fopvatter kan beginnen! Fopvatters hebben dat natuurlijk als eerste in de gaten en proberen zo'n opmars als een fopstand, foproer etc aan te wijzen en vervolgens als een fopmars te laten aflopen.
Jan van Til

 

Wat een openbaring! Dus godsvatting is een fopdienst.
anoniem

PW: Voor “prolegomena van semiotische psychologie” inclusief godsdienstbegrip als resultaat van “contextvervanging of contextverwarring,” zie Charles Peirce in context van de waarnemer door Martijn Houtman.

 

 

Ja, helemaal fop hoor! Wat mij nou zo opvalt, is dat er heel veel fopmensen zijn die zelf eigenlijk niet door hebben dat ze zich laten foppen en dan vervolgens daar zelf ook weer anderen mee gaan foppen. Neem nou de uitspraak "wij hebben gekozen voor een standaard oplossing (lees SAP, Oracle etc.)" of "onze processen zijn veel te ingewikkeld voor open source en open standaard oplossingen" of "goede systemen kosten veel geld." Ach ja, zo kunnen we nog wel even doorgaan. Echte toppers zijn geen foppers!!!
drs Olf M. Kinkhorst

PW: Dat klakkeloze, nee, argeloos weiger ik het te noemen, doorfoppen is volgens mij ook de reden dat je in omgekeerde richting met zo'n parodie naar je eigen idee, shit, daar kom ik weer met een idee, nou ja, dat je dus naar je eigen idee vèr kunt gaan. Want zo'n doorfopper herkent de parodie niet als zodanig, zeg maar bedoeld als kritiek annex opvoedkundige interventie op hèm gericht. Integendeel, je komt er opbouwend aan dat adres alweer nergens mee, laat staan vèr. Daarom moet je ook prompt een deur verder (als die er tenminste nog is). De vraag is trouwens of je wegkomt. Want, volstrekt tegenstrijdig met de bedoeling van de parodie, de doorfopper voelt zich zelfs eindelijk eens begrepen. Anders was hij geen doorfopper, nietwaar? Precies, luidt zijn bijna dankbare opwelling als hij het leest in de waan van troost, ja, dàt is nu preciès hoe 'ze' mij altijd behandelen! Zulke menselijke zelfontkenning is fopkenning. Voor de parodiërende anti-held ligt daar een tragische carrière als nar open, met de verleiding van comfort van dien. Dan mag je àlles zeggen, weet je je verzekerd van kost en inwoning, terwijl er nooit iets, dus helemaal niets met je ideeën gebeurt. Je zit gevangen in a priori grappigheid en vermaak, (f)opdat niemand je serieus neemt.

 

 

Mijns inziens erg waar ook. Maar hoe valt de èchte fopvatting te onderscheiden van een pseudo-fopvatting? Soms is "wij gaan er niet over" of "je hebt me nog niet overtuigd" echt waar (pseudo-fopvatting van het eerste type) en soms is een uitspraak alleen maar beleefdheidsfrase waarvan de spreker denkt dat (door maatschappelijke conventie) de ander ook wel weet dat hij niet letterlijk genomen moet worden. Denk bijvoorbeeld aan twee oude bekenden die elkaar na jaren weer tegen komen en dat dan de een tegen de ander zegt "je moet snel een langskomen." Vaak is dat niet echt de bedoeling en als mensen uit dezelfde cultuur komen weten ze dat ook (pseudo-fopvatting van het tweede type).
anoniem

PW: Het referentiekader voor de fopvatting is het subjectief situationisme. Het gaat er dus om hoe een subject (lees ook: individu, persoon) een situatie ervaart.
De aanname luidt dat het ene subject althans zèlf meent een belangwekkend idee te opperen. Zonder oorspronkelijk idee kan enig weerwoord nooit als een fopvatting tellen. Het subject in kwestie schat tevens de situatie blijkbaar zodanig, dat hij redelijkerwijs belangstelling enzovoort mag verwachten. Voor die verwachting heeft het subject-met-het-idee, als hij zich tenminste goed voorbereidde, stellig de formele opstelling geraadpleegd van bevoegdheden, taken en verantwoordelijkheden van wie hij met zijn idee aanspreekt, zo die bevoegdheden enzovoort niet algemeen bekend zijn.
De aangesproken partij kan steekhoudend bezwaar maken tegen het idee, zeg maar inhoudelijk. Zelfs een poging daartoe, mits serieus bedoeld, is géén fopvatting. Zie geschriften door ondermeer Grice en Habermas over voorwaarden voor geïdealiseerde communicatie. Er is natuurlijk wel iets ernstigs mis, indien iemand weliswaar formele verantwoordelijkheid draagt maar zèlf geen idee heeft en houdt waaróver dat gaat. Wie zich desondanks wil handhaven op zo’n positie, kan eigenlijk niet zonder het aggressiemiddel van de fopvatting.
Ook kan de wederpartij bezwaar maken tegen de kennelijke indruk die het subject-met-het-idee van de situatie heeft, in het bijzonder van de positie die de wederpartij daarin zou bekleden. Indien het subject zich daarin inderdaad vergiste, vormt het terècht verduidelijkende antwoord evenmin een fopvatting.
De situationele factor maakt het onmogelijk om met zekerheid over een lòsstaande zin te oordelen, of het een fopvatting is. Voor (enige) zekerheid is nodige en voldoende context onontbeerlijk. Zie Betekenissen van Jip en Janneke, semantiek en pragmatiek voor informatieverkeer in de netwerkmaatschappij voor een kinderlijk ingewikkelde inleiding tot het contextbegrip.

 

 

Ik vind je fopvattingen en fopmerkingen geniaal.
Henk Bos

 

Je voert een vruchteloze briefwisseling zonder antwoord op je vraag te krijgen. Ten einde raad stel je de vraag mondeling en krijgt nota bene door de rechter de volgende fopvatting gepresenteerd:
"Hierover is inmiddels voldoende correspondentie gevoerd."
dr Martijn Houtman

 

Met belangstelling en instemming heb ik je artikel over fopvatting gelezen. Dit is dus geen fopvatting. Er bestaat enige verwantschap met mijn bijdrage onder de titel Over autonomie, murwlullerij en onbegrijpelijkheden.
dr Kaspar Mengelberg

PW: Sterker nog, Mengelbergs “bijdrage” vind ik ronduit verplichte kost. Ik herhaal alvast zijn aanzet: “Murwlullerij is een moderne overheersingstechniek die […] kan leiden tot een passieve non-adaptatie van het slachtoffer.” Waarom “murw”? Terwijl een fopvatting juist als ènkele uitspraak op uitsluiting mikt, geldt voor “murwlullerij” dat de “[…]techniek zijn kracht ontleen[t] aan herhaling.” Naar mijn idee wijst dat op een spectrum van “overheersingstechniek[en].” Dan kiest de heersende macht (nog) voor “murwlullerij” zolang het machtsverschil redelijk, herhaal, redelijk overbrugbaar is. Wie echter eerder murwgeluld werd òf wie nooit die machtsnabijheid genoot, kan (voortaan) simpeler met een fopvatting afgescheept worden (waarvoor die brug immers geen obstakel vormt). (Pas) daarná kan de heersende macht overschakelen op de, uiteraard slechts voor haarzèlf, uiterst spaarzame techniek van volstrekt negeren.
Maar laat u hier aub niet fophouden, ga meteen dóór naar Mengelbergs vakkundige analyse inclusief advies voor weerbaarheid! Zie ook DeVrijePsych.

 

mei 2008 – mei 2009, auteursrecht bij de schrijvende lezers